Μια μεγάλη φασαριόζικη οικογένεια...

     Η συκωταριά με όλα τα παρελκόμενα της ήρθε αποστειρωμένη στο ταπεράκι από τη μαμά του Ανέστη. Καθάρισα κρεμμυδάκια, μαρούλι, άνιθο δυόσμο, τα ψιλοέκοψα σε αναλογίες που δεν ήξερα αν είναι σωστές και μέσα μου βλαστήμησα όλα τα προηγούμενα έτη που δεν έδειξα κανένα απολύτως ενδιαφέρον για την προετοιμασία της μαγειρίτσας...μετά από αμέτρητα τηλέφωνα σε μαμά και πεθερά (που παρεμπιπτόντως η καθεμία την μαγειρεύει διαφορετικά)- ίντερνετ δεν τόλμησα να ανοίξω γιατί θα μπερδευόμουν χειρότερα-τα έβαλα να βράσουν. Σε λίγα λεπτά περίεργη άνοιξα το καπάκι της κατσαρόλας και  τα αρώματα από τα μυρωδικά ξεχύθηκαν...είναι απίθανο που μπορεί να σε ταξιδέψει μια μυρωδιά...και εμένα με πήγε περίπου 400 χιλιόμετρα μακριά...στο Ομόλιο, το χωριό της μαμάς μου....εκεί που είναι μαζεμένη όλη η οικογένεια μου, οι γονείς και τα αδέλφια μου με τις δικές τους οικογένειες...εκεί που κάθε χρόνο κάνουμε Πάσχα από παιδιά...σήμερα η μαμά μου θα είναι όλη μέρα στην κουζίνα για να ετοιμάσει μαγειρίτσα και ο μπαμπάς θα έχει καταπιαστεί να κάνει τη σούβλα και τον έξω χώρο...τα αδέλφια μου θα κουνάνε τις κόρες τους στην κούνια που πριν από τριαντα χρόνια ο μπαμπάς είχε κάνει για εμένα...

      Είναι η οικογένεια μου...είμαστε πολλοί και φωνακλάδες...εκεί που μαλώνουμε για τις αγεφύρωτες διαφορές μας εκεί αγκαλιαζόμαστε...μια τυπική Ελληνική οικογένεια....με όλα τα καλά και τα κακά της...γιατί ποτέ δεν βρίσκεις μόνο το ένα από τα δυο...τα αντίθετα είναι εντελώς αδιαίρετα και αλληλοεξαρτώμενα και δεν μπορεί  το ένα να υπάρξει χωρίς το άλλο. 

     Αυτή η οικογένεια αυτές τις μέρες μου λείπει φοβερά...Χριστούγεννα και Πάσχα είναι γιορτές που θέλω να τους έχω όλους τριγύρω μου...να συζητούν δυνατά μέχρι να με πονοκεφαλιάσουν, να ετοιμάζουν ένα σωρό φαγητά και να τρώνε για μέρες αυτά που έχουν φτιάξει για μια μόνο μέρα, να προσπαθούν να λύσουν τα άλυτα και να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, να με μαλώνουν για τα κιλά μου (όλοι τους)...και να ρίχνουμε και ένα χορό...

    Μου λείπει και το Πάσχα στο χωριό...η συνάντηση με αγαπημένους συγγενείς, η περιφορά του Επιταφίου στο μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου πριν βραδιάσει, το βράδυ της Ανάστασης το χωριό να σείεται από τα βαρελότα, το τσούγκρισμα των αυγών στο προαύλιο της εκκλησίας, η περισσή φροντίδα να φτάσει το Άγιος Φως στο σπίτι για να σταυρωθεί η εξώπορτα...η μέρα του Πάσχα όλοι γύρω από ένα τραπέζι να κοιτάμε σκασμένοι από το φαγητό ο ένας τον άλλο και να υποσχόμαστε ότι δεν θα το ξανακάνουμε...λόγω της δουλειάς του Ανέστη ήταν αδύνατον να πάμε...και αυτό με έκανε να τους αποζητώ όλους ακόμα πιο πολύ ...να νοσταλγώ ακόμα και τα πιο μικρά καθημερινά πράγματα... 

     Η μαγειρίτσα έγινε, περιμένει να την αυγοκόψω....σήμερα θα κάνουμε Ανάσταση στην εκκλησία του Ροδίτη...ενός χωριού που νιώθουμε δικό μας από τότε που χτίσαμε το σπίτι μας και στο οποίο μεγαλώνει η οικογένεια μας...αύριο περιμένουμε τους κουμπάρους μας και τα βαφτιστήρια μας, που τους νιώθουμε σαν δεύτερη οικογένεια....θα φάμε για πρωινό ότι περίσσεψε από την μαγειρίτσα και θα βουτήξουμε το τσουρέκι μας στον καφέ...ελπίζω να κάνει ωραίο καιρό για να ξεχυθούμε στην αυλή, να μαζέψουμε ήλιο και όμορφες αναμνήσεις...ήρθε η ώρα που εγώ και ο Ανέστης θα πρέπει να χτίσουμε τις δικές μας αναμνήσεις...τις δικές μας συνήθειες και αγαπημένες ρουτίνες...αυτές της οικογένειας Λαζαρίδη....για να μας θυμάται το ίδιο γλυκά όταν μεγαλώσει ο Νικόλας!

Όπου και να είστε να περάσετε όμορφα...όπως ακριβώς επιθυμείτε

Καλή Ανάσταση