Σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα....

Παρασκευή,  29 Μαρτίου 2012, περασμένα μεσάνυχτα

    "'Εχω τόση υπερένταση συσσωρευμένη που δεν μπορώ να κοιμηθώ παρόλη την κούραση μου...ξάπλωσα, στριφογύρισα δεξιά αριστερά, ίσιαξα το πάπλωμα γιατί νόμιζα ότι με ενοχλούσε, τίναξα το μαξιλάρι μου...μάταια...αποφάσισα να σηκωθώ και να έρθω στον υπολογιστή....

     Το σπίτι είναι ήσυχο, όλοι κοιμούνται και ευκαιρίας δοθείσης ανέσυρα μνήμες από όταν ήμουν κοριτσάκι 5 ετών...τότε που μετακομίσαμε οικογενειακώς στην Κομοτηνή...χειμώνα καλοκαίρι, 7 μέρες την εβδομάδα θυμάμαι τον πατέρα μου κάθε απόγευμα να πηγαίνει στο καφενείο...όση δουλειά και αν είχε στο σιδεράδικο το απόγευμα του ήταν ιερό...και πάντα αφιερωμένο στο καφενείο...οι μόνες φορές που οι φίλοι του εκεί του έβαλαν απουσία ήταν όταν ήταν άρρωστος...και όταν δεν είχε διάθεση για να πάει στο καφενείο ξέραμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την υγεία του... Για τριάντα χρόνια είναι θαμώνας σε ένα συγκεκριμένο καφενείο......στην πλατεία Κομοτηνής, εκεί που παλιά συγκεντρώνονταν κυρίως Πόντιοι...και ενώ η ονομασία του ήταν "Θρακικον" όλοι το ξέρανε σαν "Ποντιακό"...ακόμα και όταν μετά από χρόνια ο Σύλλογος Ποντίων μεταστεγάστηκε στην Βενιζέλου αν ρωτήσεις κάποιον που είναι το παλιό Ποντιακό θα σου δείξει εκείνη την πλευρά της πλατείας....την δυτική...

     Τα καλοκαίρια η μαμά μου με έντυνε με τα καλά μου-φουστανάκι πέδιλα και μια ζακέτα στο χέρι (για να μην κρυώσει το παιδί!!!)...το μαλλί χτενισμένο να μην ξεφεύγει τρίχα  και με το που σουρούπωνε ο πατέρας μου με έπαιρνε μαζί του...για να κάνουμε βόλτα στην πλατεία...είχαμε τη δική μας ρουτίνα...τη δική μας διαδρομή...πρώτα στην Μπονάτσα για σάντουιτς με λουκάνικο (που το τρώγαμε από μισό) ή στο Ντοναλντ για μπιφτέκι μετά στον Ανδρεάδη για καραμελωμένα στραγάλια ή λουκουμάκια και η βόλτα πάντα κατέληγε για πορτοκαλάδα με ανθρακικό στο καφενείο του...
    Τα χρόνια πέρασαν εγώ μεγάλωσα και οι βόλτες στην πλατεία με τον πατέρα μου σταμάτησαν... πάντα όταν περνούσα έξω από το καφενείο έριχνα μια κλεφτή ματιά για να τον βρω ανάμεσα στους θαμώνες, που άλλοτε έπαιζαν τάβλι και άλλοτε μπουρλότ, άλλοτε παρακολουθούσαν αγώνα, άλλοτε μιλούσαν φωναχτά για τις πολιτικές εξελίξεις...πάντα υπήρχε κάποιος που με έβλεπε και σκουντούσε τον πατέρα μου δείχνοντας με...εκείνος σηκωνόταν από την καρέκλα του, ερχόταν έξω και αφού τον φιλούσα πεταχτά (τρελή αδυναμία λέμε!!!) πήγαινε πίσω στην παρέα του....

    Τώρα κάθε φορά που περνάω είμαι μαζί με τον Νικόλα...τον αφήνω στην πόρτα και τρέχει ανάμεσα στα τραπέζια να βρει τον παππού του...εκείνος τον σηκώνει αγκαλιά και τον πηγαίνει βόλτα στα αυτοκινητάκια...και είμαι σίγουρη ότι αν μεγαλώσει λίγο ακόμα τα καλοκαιρινά απογεύματα θα τον παίρνει από το χέρι για να κάνουν τα ίδια πράγματα που κάναμε μαζί...και μπορεί η Μπονάτσα να έχει εδώ και πολλά χρόνια γκρεμιστεί και στη θέση της να δεσπόζουν τα goodies τους  εκείνοι θα βρουν την δική τους διαδρομή....τη δική τους βόλτα...

     Πριν από κανένα μήνα ο ιδιοκτήτης του καφενείου ξεκίνησε τις διαδικασίες για την συνταξιοδότηση του και πρότεινε στον Ανέστη να συνεχίσει εκείνος....το σκεφτήκαμε από εδώ το νουνίσαμε από εκεί...και αποφασίσαμε να ρισκάρουμε....από 1η Απριλίου το καφενείο θα λειτουργεί με νέα διεύθυνση....και ελπίζω, εύχομαι, αισιοδοξώ να είναι από εκείνα τα ρίσκα που μετά από χρόνια θα τα σκεφτόμαστε και θα λέμε "τι καλά που εκείνη τη χρονική στιγμή πήραμε βαθιά ανάσα και πέσαμε να κολυμπήσουμε  στα βαθιά"...

 Καλό σας μήνα!!!!