25 Οκτ 2011

Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ» από τον Κ. Βαξεβάνη

"Χειρότερο απ' το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ' τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ' το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν' απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ' εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ' όλα είναι το δικό μας σενάριο;Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ' αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θα ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ' αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν' αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια trendy.Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε reality. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ' αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν' αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θα απολυθούν κάποιοι απ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ' αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα. Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι αυτό θέλω να τελειώνουμε."



Το δανείστηκα από την Κατερίνα...μέρες τώρα θέλω να γράψω όλα όσα με βασανίζουν, αγχώνουν, αποδιοργανώνουν και αυτό το άρθρο δεν μπορούσε να τα περιγράψει καλύτερα...Φοβάμαι για το αύριο...φοβάμαι για αυτά που θα γίνουν "για μένα" χωρίς εμένα...αλλά θέλω να τελειώνει ο εφιάλτης που ζούμε σαν χώρα και να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας...σοφότεροι...

8 σχόλια:

  1. ΜΠΡΑΒΟ ΑΝΤΡΙΑ ΠΟΥ ΤΟ ΑΝΑΡΤΗΣΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ρένα δεν θα μπορούσα να μην...μίλησε στην καρδιά μου...η ζωή μας αλλάζει μέρα με τη μέρα και εμείς είμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε...δεν ξέρω που μπορεί να μας βγάλει...και αυτός είναι ο χειρότερος φόβος μου...η χειρότερη μου ανασφάλεια....δεν μπορώ να χαρώ πλέον με τίποτα...έχω ένα μόνιμο κόμπο στο στομάχι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι αυτό θέλω να τελειώνουμε."
    Και με την ευχή να γίνουμε επιτέλους κράτος !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εγώ πάλι κορίτσια δεν φοβάμαι, απλά ελπίζω! ελπίζω να φτάσουμε επιτέλους αυτόν τον πάτο, δεν ξέρω Άντρια αν θα αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας, μακάρι! Δυστυχώς για εμάς βέβαια η ιστορία μας δεν έχει ανάλογα παραδείγματα!
    Προσπαθώ να μην τους αφήνω να με επηρεάζουν, πριν το καλοκαίρι αγχωνόμουνα τώρα πλέον όχι! ότι είναι να συμβεί θα συμβεί για όλο τον κόσμο όχι μόνο για μένα!
    καλό βράδυ
    (δημοσίευσα το άρθρο στο φβ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δύναμη, κουράγιο, αισιοδοξία, προσδοκία, είναι κάποια από αυτά που θα πρέπει να μας οδηγήσουν στο αύριο! Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας, στους γονείς μας! Για να γίνουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αυτό που έπρεπε να είμαστε : ΚΡΑΤΟΣ !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μια υπέροχη ανάρτηση...Αντρια.Πολύ δυνατή!!Και εγώ φοβάμαι, είμαι από αυτούς που η ζωή τους άλλαξε , και πρόκειται να αλλάξει κι άλλο με τρόπο που δεν ορίζω πια εγώ.Είναι τρομακτικό αυτό. Το ότι ο κόσμος μας δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως τον ξέραμε!! Φοβάμαι τη φτώχεια και την δυστυχία, αλλά πάνω από όλα φοβάμαι τη βία που θα έρθει ως απόρροια της απελπισίας και του ίδιου του φόβου!!
    Φοβάμαι για τα παιδιά μου και τα παιδιά του κόσμου.Φοβάμαι μην ο φόβος με κάνει και χάσω την ανθρωπιά μου και φοβάμαι μην απελπιστώ τόσο που χάσω την ελπίδα μου !!! Κάθε φορά που φοβάμαι πολύ...κάνω "σαν να"...
    Το μόνο που μας μένει είναι εμείς κι ο κύκλος αγαπημένων μας κι η αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι σε όλο αυτό.SΟRRΥ για το λογύδριο:) Φιλιά και καληνύχτες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το διαβασα κι εγω προ ημερών και βρήκα να με εκφράζει σε πολλά σημεία...
    Κι εγώ φοβάμαι βρε φιλενάδα αλλά να σου πω κάτι; Αν το πράγμα σταματήσει εδώ όλοι απλά θα αλλάξουμε πλευρό και θα συνεχίσουμε κάνοντας τα ίδια σα να μην είχε μεσολαβήσει τίποτα. Τουλάχιστον αν το σύστημα καταρεύσει μπορεί να πάρουμε ένα μάθημα και να μην ξανακάνουμε τα ίδια..
    Τι να πω; Κουράγιο!

    υγ: πήρα το μήνυμα σου στο FB αλλά δεν ξερω καν πως να σου απαντήσω... δεν τα πάω καλά μαζί του, αμα προλάβω θα πάρω κανένα τηλεφωνάκι στο τριήμερο να τα πούμε.
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εγώ πάλι δεν φοβάμαι, δεν θα τους κάνω την χάρη...μόνο έτσι θα συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Υπέροχη ανάρτηση!!! Καλό σου βράδυ Άντρια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή