Τελευταία και καταϊδρωμένη-Μέρος 2ο

    Ποτέ δεν ήμουν καλή στον προγραμματισμό και τον σχεδιασμό...έφτιαχνα λίστες στα χαρτιά με πράγματα που έπρεπε να γίνουν, ύλη που έπρεπε να διαβάσω, προθεσμίες που έπρεπε να τηρήσω, ημερομηνίες που έπρεπε να θυμηθώ...και ποτέ δεν τις εφάρμοζα...πάντα τελευταία και καταϊδρωμένη...και δεν είναι ότι μου αρέσει...θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι οργανωτικοί και ποτέ δεν αφήνουν για αύριο αυτό που μπορούν να κάνουν σήμερα...αλλά για ακόμα μια φορά θα ρίξω το φταίξιμο στο γονίδιο...το ελληνικό..ξέρετε...τα πάντα θα γίνουν τελευταία στιγμή λες και ο από μηχανής θεός θα είναι πάντα εκεί να μας βοηθήσει...

     Όταν λοιπόν στις αρχές του 2012 η Ρένα μας προ(σ)κάλεσε να βρούμε ένα παλιό συρτάρι και να το μεταμορφώσουμε σκέφτηκα ότι έχω μπροστά μου αρκετό χρόνο..αμ δε...οι μήνες κύλησαν πολύ γρήγορα ενώ απεγνωσμένα έψαχνα να βρω συρτάρι στους κάδους των σκουπιδιών... μάταια επιστράτευσα όλες τις φίλες της μαμάς μου να ψάξουν στις αποθήκες τους να βρουν αν έχουν κάποιο για πέταμα...και αφού το συρτάρι που αναζητούσα δεν βρισκόταν το πήρα απόφαση οτι σε αυτήν την πρόσκληση δεν θα τα καταφέρνα να συμμετάσχω...κάτι με έτρωγε όμως...εδώ και μέρες θαυμάζω τα έργα σας...τη φαντάσια σας, το μεράκι σας, την υπομονή σας...

     Και ξάφνου δυο εβδομάδες πριν η έκθεση ανοίξει τις πόρτες της στο κοινό σαν από μηχανής θεός η Ρένα με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε αν ήθελα ένα...και εκείνη την ώρα μου κόπηκε η ανάσα-απίστευτο και όμως αληθινό...ήθελα να χοροπηδήξω μέχρι το ταβάνι...

   Το συρτάρι ταξίδεψε με λεωφορείο και αφού έκανε μια απρογραμμάτιστη στάση στην Ξάνθη ήρθε στα χέρια μου την προηγούμενη εβδομάδα...Το ξετύλιξα προσεκτικά, και ξετρελάθηκα με το σχήμα του, το μέγεθος του...όχι πολύ μικρό ούτε πολύ μεγάλο, όχι πολύ ρηχό αλλά ούτε και φαρδυ...απλά τέλειο... ο χρόνος μου όμως λιγοστός...μόλις κάποιες ώρες τα απογεύματα...και πάντα υπό την υψηλή επίβλεψη του Νικόλα...που ήθελε και αυτός μπογιές και πινέλα...και του έκανα την χάρη... μαζί ζωγραφίζαμε και ας έτριβα κάθε βράδυ το τράπεζι της κουζίνας μισή ώρα για να καθαρίσει από τις μπογιές...αλλά, ναι, το ευχαριστηθήκε αυτός όσο και εγώ! 

     Όσες ώρες ήμουν πάνω από το συρτάρι και πάλευα να του δώσω καινούργια μορφή, προσπαθούσα να φανταστώ την ιστορία του...η ρομαντική μπορντούρα που είχε για στολίδι με έκανε να πιστέψω ότι ήταν κομμάτι  συρταριέρας, κρεββατοκάμαρας...το αρχικό του χρώμα είχε θαφτεί κάτω από γαλάζια λαδομπογιά....

    Το έτριψα, το σαπούνισα, το πέρασα αστάρι, του ζωγράφισα πολλά πολλά σύννεφα και τον μικρό πρίγκηπα...και επειδή ποτέ δεν μου άρεσε η σκέψη ότι ο μικρός πρίγκηπας ζει σε ένα πλανήτη που έχει μόνο δυο τρία ηφαίστεια και ένα τριαντάφυλλο, του έκανα και ένα σπιτάκι με μια μηλιά....του κάρφωσα γαντζάκια και κρεμαστρούλες...έτσι το παιδάκι που θα το χαρεί θα μπορεί να κρεμάει εκεί τις πυτζάμες του, να βάζει στο συρτάρι-πλέον ράφι τα προσωπικά του αντικείμενα και μέσα στην κορνίζα να κρεμάει φωτογραφίες από αγαπημένα πρόσωπα και ευτυχισμένες στιγμές...

    Και όπως λέει ο Μικρός Πρίγκηπας

"Αυτό είναι το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό. Μόνο με την καρδιά μπορεί κάποιος να δει σωστά - αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά δεν μπορούν να τα δουν τα μάτια". Με την καρδιά μας είδαμε πως ένα συρτάρι μπορεί να μεταμορφωθεί σε έργο τέχνης,  σε χρηστικό αντικείμενο, από ένα κουκλόσπιτο μέχρι ένα τρισδιάστατο πίνακα...και να βοηθήσει στην προσπάθεια που κάνουν οι συνάνθρωποι μας...τον αγώνα που δίνουν για να βγουν νικητές

    Τελευταία και καταϊδρωμένη λοιπόν, θα έρθω σήμερα στα εγκαίνια της έκθεσης γιατί δεν θα μπορούσα να αφήσω το συρτάρι να ταξιδέψει μόνο του......και η χαρά μου είναι μεγάλη...που θα συναντήσω τις διαδικτυακές μου φίλες.

Καλό μας ταξίδι και
ΤΑ ΛΕΜΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ