Meeting up-part 2

Χτες ήταν μια γεμάτη μέρα...με όμορφες συναντήσεις και εκπλήξεις...

     Μέσα στη βδομάδα έλαβα ένα mail από την Ρένα που έγραφε ότι το Σάββατο 1 Οκτωβρίου θα ερχόταν στην  Κομοτηνή, για το 7ο Πανποντιακό Αντάμωμα...τι χαρά έκανα δεν λέγεται...ήθελα εδώ και καιρό να την γνωρίσω...όσες φορές έτυχε να κατέβω στη Θεσσαλονίκη δεν βόλεψε να βρεθούμε όποτε...αν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό πάει το βουνό στο Μωάμεθ...

   Η Ρένα, κορίτσια, είναι ακριβώς όπως την φαντάζεστε μέσα από τις αναρτήσεις της...ένας χαμογελαστός άνθρωπος γεμάτος ευγένεια και κέφι για ζωή, γενναιόδωρη..μου έφερε δώρο για τον Νικόλα ένα από τα περίφημα καραβάκια της (συλλεκτικό κομμάτι)...του το έδειξα και το έκρυψα πριν προλάβει να το πάρει στα χέρια του και να το καταστρέψει...η Ρένα που λέτε ανυπομονεί να γίνει γιαγιά (κάτι που της εύχομαι ολόψυχα)...ο Νικόλας που όλους τους (κάπως!) μεγαλύτερους σε ηλικία τους φωνάζει παππού και γιαγιά εκείνη δεν την φώναξε...νομίζω κατάλαβε πόσο νέα αισθάνεται (αλλά και δείχνει) και προτίμησε απλά να καθίσει στην αγκαλιά της και να τη γεμίσει φιλιά!!!! Χαίρομαι να ανταμώνω με ανθρώπους που μας ενώνουν ίδιες καλλιτεχνικές ανησυχίες...είπαμε πολλά (σας αναφέραμε μια μια) και το μόνο που μπορώ να σας πω κατ' αποκλειστικότητα είναι ότι ετοιμάζει πράγματα και θαύματα...με όρκισε όμως να μην πω τίποτα...ανυπομονώ να τα δω να γίνονται πράξη...Φωτογραφίες δυστυχώς δεν έχω....μέσα στη βιασύνη μου δεν πήρα φωτογραφική...θα σας δείξει είμαι σίγουρη η Ρένα...η διαδικτυακή μας γειτονιά όλο και μεγαλώνει...πολλές φορές δεν προλαβαίνω τα νέα σας....αλλά αν καμιά φορά ο δρόμος σας σας φέρει στην Κομοτηνή θα χαρω να σας γνωρίσω....



προς το παρόν το καραβάκι στολίζει το τζάκι μας, μέχρι να βρει την κατάλληλη θέση στο δωμάτιο του Νικόλα

    Όσο για το αντάμωμα;;;; Τρομερή εμπειρία. Σε ένα κατάμεστο γυμναστήριο αρχικά παρέλασαν οι πρωτοχορευτές με τα λάβαρα και στη συνέχεια κατέκλυσαν την πίστα 1500 χορευτές...Τα μάτια μας πλημμύρισαν από νιάτα, χρώματα, βήματα...Δώδεκα χρόνια χορεύτρια στον Μορφωτικό Όμιλο Κομοτηνής, δεν ξεχνιούνται εύκολα...Πετάρισε η καρδιά μου όσο τους έβλεπα να χορεύουν και τα πόδια μου δεν έλεγαν να σταματήσουν να κρατάνε τον ρυθμό...μόνο κατά το ήμισυ είμαι Πόντια...τις περισσότερες φορές αισθάνομαι ολόκληρη Πόντια...και δείχνω πολλές φορές Πόντια (με τις απορίες μου)...Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να δούμε όλην την παράσταση γιατί ο Νικόλας κουράστηκε μετά από κάποια ώρα..Μου έκανε εντύπωση πως κοιτούσε τα χορευτικά συγκροτήματα -σαν μαγεμένος- και εννοείτε τα χειροκροτούσε με όλη του τη δύναμη...
            Επιστρέφοντας από το αντάμωμα κάτι με έσπρωχνε να περάσω από την ταχυδρομική μας θυρίδα...και το ένστικτο μου δεν έλεγε ψέμματα...με περίμενε το δωράκι μου από την ανταλλαγή δώρων του Greecycle...από την Ειρήνη...δυο πανέμορφα ζεύγη σκουλαρικίων...Ειρήνη σε ευχαριστώ πολύ πολύ...έχεις πολύ ταλέντο...συνέχισε να δημιουργείς όμορφα πράγματα...όσο για το δικό μου δωράκι μέσα στη βδομάδα θα ταξιδέψει και αυτό για την Κρήτη....

    Χτες ήταν μια γεμάτη μέρα...με πολλά συναισθήματα...όμορφα...γλυκά...ελπίζω ο Οκτώβρης που μας ήρθε να είναι γεμάτος από δαύτα!

Πολλά φιλιά-Πολύ αγάπη