Το πρώτο μας μπαλνταφάν...

       Μην σας ξεγελά ο τίτλος εξακολουθώ να έχω τις μαύρες μου και τις μιζέριες μου, να νιώθω οργή και θυμό, απογοήτευση και πίκρα, προβληματισμό για το μέλλον...διαβάζω τα μηνύματα σας, τις αναρτήσεις σας και συμφωνώ σε όλα όσα γράφετε αλλά περισσότερο με αυτά που πολλές φορές δεν γράφετε...προσπάθησα πολλές φορές να σχολιάσω αναρτήσεις σας που αφορούν την κρίση και κάθε φορά καταλήγω να σβήνω το μακροσκελές μήνυμα που έγραψα...έχει τόσες πολλές παραμέτρους αυτό το θέμα, αγγίζει με τον ίδιο αλλά συνάμα με τόσο διαφορετικό τρόπο τις ζωές όλων μας...Βρίζω όποτε ανοίγω τηλεόραση και πέφτω σε δελτίο ειδήσεων (και δη σε μούρη πολιτικάντη)...μονολογώ κάποιες φορές...άλλες με πιάνουν τα κλάματα μπροστά σε εικόνες πρωτόγνωρες για την Ελλάδα μας...δεν είναι δυνατόν να ήταν τόσοι πολλοί και να μην τους βλέπαμε...απλά να τους προσπερνούσαμε...νομίζω ότι πληθαίνουν μέρα με τη μέρα...προσπαθώ όμως να μην με πάρει από κάτω...είπαμε το ποτήρι ΘΑ το  βλέπουμε σχεδόν πάντα μισογεμάτο...το σίγουρο είναι ότι πρέπει να οργανώσουμε αλλιώς τη ζωή μας...να ανασυγκροτηθούμε...να θέσουμε καινούργιες προτεραιότητες, να μειώσουμε τις ανάγκες μας....να βρούμε νέους τρόπους να γεμίζουμε τα κενά...αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεχόμαστε την ήττα μας και συμβιβαζόμαστε στο νέο τρόπο ζωής που θέλουν να μας επιβάλλουν...προς το παρόν θέλω να κάνω μια μικρή παύση...να αποστασιοποιηθώ....να συνειδητοποιήσω καταρχήν αυτό που ζούμε...και να προετοιμαστώ....για την επίθεση...ελπίζω και όλοι μας...

      Και ενώ ο κόσμος καίγεται...έφτασαν και οι Απόκριες...ξεκίνησαν τα μπαλνταφάν...τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα να μιζεριάζουν...ήδη τα μεγαλύτερα από τον Νικόλα έχουν τις κεραίες τους τεντωμένες και προσπαθούν να καταλάβουν γιατί ξαφνικά κατσούφιασαν οι μεγαλύτεροι... τα παιδιά όμως θα είναι πάντα παιδιά και θα πρέπει να ζουν όπως τους αρμόζει....ανέμελα ανέφελα...Για αυτόν τον λόγο δεν μπόρεσα να αρνηθώ κάλεσμα σε Κυριακάτικο μπαλνταφάν για χάρη του...και εννοείται χρειαζόμασταν επειγόντως στολή....Ο περσινός Πήτερ Παν δεν μας κάνει πια...Και ήθελα κάτι που να μπορεί να ταυτιστεί και να μην αρνηθεί να το φορέσει (έχουμε και άποψη βλέπετε)...Σκέφτηκα να τον ντύσω αγρότη...και επειδή θα συνόδευε την βαφτιστήρα μου επιβαλλόταν να έχει και όχημα...Εχετε καιρό να δείτε ένα από την αφεντιά μου;;;;....ναι, καλά το καταλάβατε του έφτιαξα μια στολή τρακτέρ.....

         Πήρα από το μινι μαρκετ ένα χαρτοκιβώτιο...

Συμβουλή :προτιμήστε κουτιά χωρίς πολλά γράμματα και σχέδια και όχι από ανακυκλώμενο χαρτί (για να είναι πιο γερά)....Βάψτε το με σπρει για ομοιόμορφο αποτέλεσμα...εγώ δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω ούτε το ένα ούτε το άλλο...για αυτό πρώτα το πέρασα όλο με χαρτοταινία (για να είναι πιο στέρεο) και μετά με αλευρόκολλα έκανα πρώτα μια στρώση με εφημερίδες (σαν την κατασκευή της πινιάτα) και μετά μια στρώση με λευκό χαρτί...

το έβαψα πράσινο

*με χαρτόνια έκανα τις ρόδες....στις μεγάλες από πίσω κόλλησα πιάτο μιας χρήσης για αποτέλεσμα 3D

*ένα ρολό απο χαρτί υγείας κόπηκε στη μέση και μετατράπηκε σε εμπρόσθιους προβολείς

*ένα καπάκι από κουτί παιδικών παπουτσιών βάφτηκε για να κολληθεί στην μούρη του τρακτερ

*από μια μπομπονιέρα έκανα την εξάτμιση

*πινακίδες κυκλοφορίας (που από ότι πληροφορήθηκα γράφουν τον νομό από όπου είναι το τρακτέρ και ένα αριθμό ....στην προκειμένη το 2009 γιατί τότε γεννήθηκε ο Νικόλας.....

*το τιμόνι το είχαμε από ένα παλιό παιχνίδι του Νικόλα...η πρώτη μου σκέψη όμως ήταν να το κάνω με φελιζολένιο στεφάνι

*δυο τιράντες από μαύρη τσόχα...για να μην κουράζεται ο αγρότης μου όταν κουβαλάει το όχημα του

τζην παντελόνι, καρώ πουκάμισο και γιλέκο φουσκωτό....ψάθινο καπέλο για να μην μας τρώει ο ήλιος και ένα φουλάρι για αμερικανιά....αξυρισιές και ο αγρότης μου είναι έτοιμος για το μπαλνταφάν....

....μια σακκούλα γεμάτη με σερπαντίνες και κομφετί....και φύγαμε....

ποιος είπε ότι η χαρά δεν μπορεί να βρεθεί στα απλά πράγματα;;; στην ουσία μόνο εκεί βρίσκεται...αρκεί να έχεις τα μάτια ανοιχτά για να την δεις...

Φιλιά πολλά

ΥΓ.1 Ολοκληρωμένη φωτογραφία στάθηκε αδύνατο να τον βγάλω....σαν τον πατέρα του έχει αλλεργία σε φακούς και δημοσιότητες...

ΥΓ 2. Την ιδέα την πήρα από εδώ