"…έχω πολλά να σου πω, μα δεν το πάει η γλώσσα μου. Θα τα χορέψω το λοιπόν», Αλέξης Ζορμπάς

      Σήμερα το πρωί ξύπνησα αργοπορημένη και με ελαφρύ πονοκέφαλο...Πάνω στον πανικό μου για να μην αργήσω στη δουλειά φόρεσα τα ίδια ρούχα με χτες το βράδυ (μυρίζαν τσίκνα, καπνό και ανεμελιά...).Από τα μαλλιά μου ακόμα βγάζω κομφετί και στο πρόσωπο μου μπορεί να έχουν ξεμείνει υπολείμματα από τις χτεσινές μπογιές....

      Σε αντίθεση με προηγούμενες Τσικνοπέμπτες -που απλά βγαίναμε για να πούμε ότι βγήκαμε- επεράσαμε όμορφα...highlight της βραδιας  ήταν η προετοιμασία της στολής Jelly Belly...τα jelly belly είναι δημοφιλείς καραμέλες στην Αμερική και μοιάζουν με τα δικά μας τα λουκουμαδένια jelly pop...απλά τα αμερικάνικα είναι πολύ πιο μεγάλα (όπως οτιδήποτε γίνεται στην Αμερική....). Είναι ίσως η πιο φτηνή αποκριάτικη στολή EVER...κόστισε μόνο 10 Ευρώ...και με αυτό το ποσό κάναμε δυο στολές...βλέπετε είχα συνεταιράκι στην τρέλα την κουμπάρα μου, Σάσα...ή όπως μας φώναζαν χτες η  JELLY και η BELLY...το τι γέλια κάναμε την ώρα που ντυνόμασταν δεν περιγράφονται...μαζί μας γελούσαν και όλοι οι υπόλοιποι....τα μπαλόνια καθόντουσαν στα πιο απρόβλεπτα μέρη του σώματος....και μέχρι να βρούμε σωστό τρόπο να φορέσουμε τις σακκούλες τα κυνηγούσαμε στο δωμάτιο...

Μπάχαλο το κάναμε το σπίτι μέχρι να ετοιμαστούμε

Και το αποτέλεσμα ήταν ...ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ...αυτό όμως δεν είναι που θέλουμε στις Απόκριες;;;; Κάτι με το οποίο όχι απλά να γελάσουμε αλλά να ξεκαρδιστούμε...Αυτή η στολή μπορεί να έχει το μειονέκτημα...ότι σε δυσκολεύει κατά την επίσκεψη σου στην "καλλιόπη"...είναι όμως ιδανική για μια θεαματική είσοδο...όπως είπε και η Σάσα...όταν μπήκαμε στο μαγαζί σκορπώντας καραμέλες όλοι ενθουσιάστηκαν...ήταν ΤΕΛΕΙΟ!!!!

η Jelly και η Belly

Είχα- ούτε και εγώ δεν θυμάμαι- πόσα χρόνια να ντυθώ καρναβάλι...να φανταστείτε ακόμα και ο τόσο συγκρατημένος Ανέστης φόρεσε φουξ περούκα...

ψάχνοντας...για κομφετί

     Ήπιαμε ντόπιο κρασάκι και γευτήκαμε τα κρέατα που είχαν ετοιμάσει οι άνθρωποι της Πολιτιστικής Κίνησης και όταν η ορχήστρα ανέβασε το ρυθμό...όλοι ξεχυθήκαμε στην πίστα...γίναμε ένας κύκλος..Τα χέρια ενώθηκαν...τα πόδια έβγαλαν φωτιά...ο ιδρώτας άρχισε να κυλάει...και όλη η πίστα έγινε μια παρέα...χαμογελούσαμε ο ένας στον άλλο, τραγουδούσαμε σφίγγαμε τα χέρια...ο κύκλος δεν χαλούσε ακόμα και όταν η ορχήστρα έπαιζε καρσιλαμάδες και αντικρυστούς....ο χορός μας δεν ήταν απλώς παιχνίδι, ήταν μια τελετή που είχε καθολική συμμετοχή....ήταν η ανάγκη της ψυχής μας να μιλήσει μέσω του σώματος...και να πει όλα αυτα που μας καταδυναστεύουν τόσο καιρό...και με τον τρόπο αυτό να απαλλαχθεί για λίγη ώρα από αυτά...

        Χαζεύοντας τον κόσμο, να ξεδίνει χορεύοντας άλλος ντυμένος αγελάδα, άλλη ντυμένη χορεύτρια Καν Καν και άλλους με τα καθημερινά τους...σκέφτηκα την ξυνισμένη έκφραση του Σόϊμπλε  αν μπορούσε να μας δει από μια μεριά ...που να μας καταλάβει τους μεσογειακούς λαούς ένας Βαυαρός....που να νιώσει ότι  με αυτόν τον τρόπο εξομολογούμασταν ο ένας στον άλλο την πίκρα μας για το σκηνικό που επικρατεί στη χώρα (πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό), την αγωνία μας για το τι θα ξημερώσει, την ελπίδα μας για ένα καλύτερο αύριο...γιατί ο χορός γενννήθηκε από την ανάγκη να πούμε αυτό που δεν λέγεται, από την ανάγκη να γνωρίσουμε, να έρθουμε πολύ κοντά σε σχέση με τον άλλο.

   Στο βιβλίο «Βίος και πολιτεία του ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ» ο Καζαντζάκης γράφει για τον ήρωα του: «Ένας δαίμονας είναι μέσα μου και μου φωνάζει χόρεψε, έτσι ξεπλαντάζω. Μια φορά που πέθανε το παιδί μου σηκώθηκα πάλι και χόρεψα. Οι άλλοι είπαν «τρελάθηκε ο Ζορμπάς». Μα εγώ ήξερα πως αν δε χόρευα εκείνη τη στιγμή θα τρελαινόμουνα». Έτσι τον πρόσταζε η ψυχή του να εκδηλώσει τον πόνο του. Γιατί όπως το νερό και η αναπνοή είναι απαραίτητα για την επιβίωση μας άλλο τόσο απαραίτητο είναι και η ψυχή να ξεδίνει. Κάθε Έλληνας κρύβει μέσα του ένα Ζορμπά, που δεν θέλει και πολύ να φανερωθεί..."να δώσει ένα σάλτο, τα πόδια και τα χέρια του να γίνουν φτερούγες...Γιατί ο χορός αυτός του Ζορμπά ήταν όλο πρόκληση, πείσμα κι ανταρσία. Θαρρείς και φώναζε: ‘Τι μπορείς να μου κάμεις, Παντοδύναμε; Τίποτα δεν μπορείς να μου κάμεις να με σκοτώσεις μονάχα. Σκότωσέ με, καρφί δε μου καίγεται έβγαλα το άχτι μου, είπα ό,τι ήθελα να πω  πρόφτασα και χόρεψα και πια δε σ’έχω ανάγκη...Έβλεπα το Ζορμπά να χορεύει κι ένιωθα για πρώτη φορά τη δαιμονικιάν ανταρσία του ανθρώπου, να νικήσει το βάρος και την ύλη, την προγονική κατάρα. Καμάρωνα την αντοχή του, τη σβελτέτσα, την περηφάνια κάτω στην αμμουδιά τα ορμητικά κι αντάμα περίτεχνα πατήματα του Ζορμπά χάραζαν την εωσφορική ιστορία του ανθρώπου.» . Έτσι και εγώ  έβλεπα τους άλλους να χορεύουν και εισέπρατα την επιθυμία τους να νικήσουν την κακιά ενέργεια που σαν νέφος έχει συμπυκνωθεί πάνω από τα κεφάλια μας...και ταυτόχρονα τους καμάρωνα...για το πείσμα που έχουν σε βάρος όλων όσων τους καταδυναστεύουν....για το ότι στο απόγειο της μέθεξης τους δεν του καιγόταν καρφάκι για το PSI και την έκτακτη χρεωκοπία...

        Ο χορός του Ζορμπά συμβολίζει έναν ολόκληρο λαό, τον ελληνικό... που είναι πνεύμα ελεύθερο, ανεξάρτητο και ανυπότακτο, απελευθερωμένο από τις κοινωνικές συμβάσεις, και μολονότι διαθέτει ελάχιστες "γραμματικές γνώσεις" (που στην εποχή μας μεταφράζετε σε τεχνολογική γνώση), είναι ευφυής, εύστροφος, με πρωτότυπες ιδέες, συχνά φιλοσοφικού περιεχομένου και λίγο τυχοδιώκτης..που στα δύσκολα αν δεν εκφράσει εκτός από τη χαρά του και  το παράπονο/ πόνο/ αγανάκτηση/ στεναχώρια/ πίκρα/ απογοήτευση του με χορό θα τρελαθεί...

        Σας εύχομαι ένα όμορφο Σαββατοκύριακο