...απο παιδί με θυμάμαι να ζωγραφίζω,να χορεύω, να ράβω τα ρούχα για τις κούκλες μου, να κραταω τους φιόγκους και τα χαρτιά περιτυλίγματος των δώρων και με αυτά να φτιάχνω τις πασχαλινές μου λαμπάδες, να "ξεθάβω" μικρούς θησαυρούς καταχωνιασμένους στα συρτάρια της γιαγιάς, να επιδιορθώνω τα φο μπιζού της μαμάς, να αλλάζω διακόσμηση στο δωμάτιο μου τουλάχιστον κάθε μήνα...Η ζωή (και οι γονείς μου...) με οδήγησε σε άλλα μονοπάτια...Οικονομικό πανεπιστήμιο και μετά στις αίθουσες των δικαστηρίων...Σε μια μικρή επαρχιακή πολή, στα βόρεια της Ελλάδας...Ζωή χωρίς χρώμα, χωρίς φαντασία, χωρίς πάθος...και ξαφνικά σε κάτι μαθήματα χειροποίητου κοσμήματος ανακάλυψα ένα μαγικό κόσμο...όλα όσα είχα φανταστεί και σχεδιάσει στο μυαλό μου μπορούσαν να υλοποιηθούν με τα κατάλληλα εργαλεία και με μπόλικη υπομονή...Μέχρι που ήρθε στη ζωή μου ο γιος μου...ο Νικόλας!Και οι χάντρες έδωσαν την θέση τους στα χρώματα...Παιδικά καδράκια, άλλοτε για να στολίσω το δωμάτιο του και άλλοτε ως δώρα για την βάφτιση του...Οι τοίχοι του δωματίου του, οι κορνίζες για τις φωτογραφίες του, το πολύφωτο του...όλα βάφτηκαν σιέλ όπως και η ζωή μου!