Καλό σου ταξίδι...

     Είναι μια ανάρτηση απρογραμμάτιστη...όπως ξαφνικά και απρόσμενα ήρθε το άκουσμα του θανάτου της Ζωρζ Σαρρή και μαζί του ένας κόμπος στο στομάχι...

   

       "Όταν ο ήλιος..." και  "Τα γενέθλια"  είναι δυο από τα μυθιστορήματα, που με συντρόφευσαν κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου....τα έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει, πάντα με το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον... τα εξώφυλλα τους έχουν κουρελιαστεί από την χρήση και οι σελίδες τους είναι διπλογραμμισμένες σε πολλά σημεία...έχω ταυτιστεί με τις ηρωίδες τους, την Ζωή και την Άννα...έχω μεταφερθεί στα σκοτεινά χρόνια της Κατοχής και της Χούντας και οι ιστορίες τους, τα βιώματα τους, οι περιπέτειες τους με έχουν κάνει να κλάψω, να προβληματιστώ...Γνώρισα πτυχές της ιστορίας της νεότερης Ελλάδας, που στο σχολείο απέφευγαν να μας διδάξουν...Έμαθα ότι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν περισσότερη αξία από οποιοδήποτε υλικό αγαθό...Έμαθα να υπερασπίζομαι την ελευθερία σε όλες της τις μορφές και εκφάνσεις...την ελευθερία του λόγου, της επιλογής, την σωματική ελευθερία ...

     Το τέλος των μυθιστορημάτων της Ζωρζ Σαρρή πάντα μου άφηνε μια γλυκιά γεύση στο στόμα, μια ελπίδα και ένα αισιόδοξο μήνυμα....ότι το αύριο θα είναι καλύτερο από το παρόν, αρκεί να το πιστέψουμε και να το παλέψουμε....

     Η συγγραφέας με το ξενόφερτο όνομα,  τα μεγάλα μάτια και το αινιγματικό χαμόγελο...η συγγραφέας που πολέμησε τον φασισμό σε όλη της ζωή αλλά και μέσα από τα μυθιστορήματα της είναι πιο επίκαιρη από ποτέ...Θέλω να την ευχαριστήσω για όλα τα καλοκαίρια που πέρασα διαβάζοντας τα βιβλία της, για όλα όσα μου δίδαξε και για όλα όσα άφησε παρακαταθήκη να περάσω στον Νικόλα...

                                             Καλό σου ταξίδι αγαπημένη...

ΥΓ. Το παραραδιασμά ήταν το βιβλίο που έστειλα στο βιβλιοθήκη του Δημοτικού Σχολείου του Καστελόριζου. Και η επιλογή δεν ήταν διόλου τυχαία...