Για μια φίλη από μακριά...

  Θυμάστε την  καρφίτσα από φερμουάρ, που είχα κάνει για μια φίλη από πολύυυυ μακριά;;; Τότε σας είχα υποσχεθεί την ιστορία...που ξεκινάει τον Οκτώβριο του 1992 στην Αθήνα...όταν σε μια σχολική εκδρομή συνάντησα μια Γιαπωνέζα τουρίστρια, την Kiyoko...Μικροκαμωμένη, όμορφη, με στιλπνά μαύρα μαλλιά, πορσελάνινη επιδερμίδα, φωτεινό χαμόγελο, έμφυτη ευγένεια, γενναιοδωρία...ήμουν....15 και ήταν μόλις ...45....και όμως αν δεν παρατηρούσες τις μικρές ρυτίδες που ξεφύτρωναν στα μάτια της όταν γελούσε θα μας περνούσες για συνομήλικες...μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο...στον ίδιο όροφο...συναντηθήκαμε στο ασανσέρ...και με την αφέλεια της νιότης μου της έπιασα κουβέντα...άλλο που δεν ήθελε...τις τρεις μέρες που μείναμε στην Αθήνα κάναμε καλή παρέα...είχε επισκεφτεί την χώρα μας με τους γιούς της...εκείνοι οι σκανδαλιάρηδες μου αποκάλυψαν την ηλικία της και θυμάμαι το σαγόνι μου να πέφτει στο πάτωμα από την έκπληξη...
      Λίγο πριν ανέβω στο λεωφορείο και αποχωριστούμε έβγαλε από το λαιμό της μια χρυσή καρδιά και την πέρασε στο δικό μου λαιμό (κλέβοντας μια για πάντα την δική μου καρδιά). Για πολλά χρόνια αυτή η καρδιά ήταν το μοναδικό κόσμημα που φορούσα στο λαιμό μου και είναι ένα από αυτά που ανυπομονώ να φορέσω στην κόρη μου (όταν με το καλό έρθει!)...Τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους  βρήκα στο γραμματοκιβώτιο μου μια κάρτα από την μακρινή Ιαπωνία...ακόμα θυμάμαι το αρκουδάκι να τραγουδάει τα κάλαντα ενώ φωτάκια αναβόσβηναν σχηματίζοντας το Merry Christmas...
     Kαι κάπως έτσι ξεκίνησε μια γλυκιά ιστορία φιλίας δια αλληλογραφίας..τα χρόνια πέρασαν- τόσο γρήγορα...κοντεύουμε τα είκοσι πλέον που αλληλογραφούμε...η γλυκιά μου Kiyoko έγινε γιαγιά (μια γιαγιά που εξακολουθεί να μου στέλνει κάρτες από τα πιο απίθανα μέρη του κόσμου), εγώ μαμά...το 2002 την φιλοξένησα στο σπίτι μου, γνωρίστηκε με τους γονείς μου και έκλεψε και τις δικές τους καρδιές...δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα και όμως με τη γλώσσα του σώματος και τα αστεία νοήματα που έκαναν έλεγαν τόσα πολλά...
      Η Κiyoko ήταν πάντα γενναιόδωρη μαζί μου...σαν μια καλή νεράιδα...σαν τη νονά που δεν είχα...τα πακέτα της κατέφταναν κάθε Χριστούγεννα μέσα σε εκλεπτυσμένες συσκευασίες, με ψαγμένα χαρτιά περιτυλίγματος   πανέμορφες καρτούλες και τα νέα της γραμμένα καλλιγραφικά σε σελίδες από ρυζόχαρτο που μύριζαν το άρωμα της... όλα τα δώρα αγορασμένα με γούστο...με κακόμαθε τόσο πολύ που περίμενα τα δώρα της περίμενα κάθε χρόνο με την προσμονή μικρού παιδιού που περιμένει τον Άγιο Βασίλη...πότε φορητό CD πότε ψηφιακή μηχανή, πότε μαργαριταρένια σκουλαρίκια...τα δώρα της ήταν πάντα μοναδικά...
        Εγώ από την άλλη της έχω στείλει μεταξωτά κεντήματα Σουφλίου, σουτζούκ λουκούμ και στραγάλια, ούζο και τσίπουρο (που σας πληροφορώ τους ξετρέλανε), κοσμήματα, κομπολόγια, πίνακες, CD της Μούσχουρη και του Νταλάρα (που να ήξερα τότε) και ένα σωρό άλλα..που ούτε τα θυμάμαι...
       Αυτή τη φορά αποφάσισα ότι τα δωράκια που θα της  στείλω θα είναι εξ ολοκλήρου φτιαγμένα από εμένα ...έτσι εκτός από την καρφίτσα, της έφτιαξα και αυτό το στεφανάκι....

Το πακέτο δεν συμπληρώθηκε ακόμα...σπάω το κεφάλι μου να δω πως θα το γεμίσω....Καμιά ιδέα;;;;

Σας γλυκοφιλώ