28 Φεβ 2012

Το κλειδί του σπιτιού μας....

    Ένα ζευγάρι- που κανείς μας δεν ξέρει τι άνοιγαν-κλειδιά βρέθηκαν ανάμεσα στα πράγματα που πακετάραμε όταν  μετακομίσαμε το 2008 από το-ο Θεός να το κάνει- δυαράκι που συζούσαμε με τον Ανέστη. Μείνανε για πολλά χρόνια ξεχασμένα στην κλειδοθήκη και σε μια άκρη του μυαλού μου για το πως θα μπορούσα να τα αξιοποιήσω....


    Και το σωτήριο έτος 2012 ήρθε η ώρα τους...να χωριστούν και να γίνουν δυο πανομοιότυπα κολιέ, το ένα για την νονά του Νικολά για να της θυμίζει κάθε φορά που θα το φοράει ότι είναι μέλος της οικογένειας και έχει κατά κάποιο τρόπο το κλειδί του σπιτιού και της καρδιάς μας....





και το άλλο για μένα...
Μαρία μην ξεχνάς πόσο σ' αγαπάμε...
Σας εύχομαι καλή κουτσουρεμένη εβδομάδα και Καλή Σαρακοστή!

ΥΓ. Και γρήγορα να συνέλθουμε όλοι από τις ιώσεις...είναι ιδέα μου ή μας ψεκάζουν κάτι;;;;

24 Φεβ 2012

Αυτό το κάτι...

     Το Σάββατο που μας πέρασε κάναμε ένα απρογραμμάτιστο ταξίδι στη Θεσσαλονίκη για να επισκεφτούμε την Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, που φιλοξενούσε την Energa...την σκέψη την έριξε ο Ανέστης το βράδυ της Παρασκευής...άλλο που δεν ήθελα...πετάω την σκούφια μου για ταξίδια, πόσο μάλλον όταν οι δρόμοι οδηγούν Θεσσαλονίκη...πρωί πρωί ήμασταν στον δρόμο...και όση ώρα ο Ανέστης πονοκεφάλιαζε ποιος ξυλολέβητας συνδυάζει καλύτερα ποιότητα και τιμή εγώ είχα την ευκαιρία να κάνω βόλτα στην αγορά της Θεσσαλονίκης, συνοδευόμενη από τον Νικόλα...ξεκινήσαμε από τα Λαδάδικα και αφού δώσαμε το παρόν σε όλα τα χαντράδικα του κέντρου διασχίσαμε την Τσιμισκή, ανεβήκαμε την Ναυαρίνο, χαιρετίσαμε την Καμάρα και  καταλήξαμε στην Αγγελάκη στο Εμιγκρε  για ζεστή σοκολάτα...ήταν ίσως η πιο απολαυστική βόλτα που έχω κάνει εδώ και καιρό...εκεί συναντήσαμε  την αγαπημένη μας νονά...και χορτάσαμε αγκαλιές και φιλιά...


       
        Σε μια άκρη του μυαλού μου στριφογυρνούσε ο διαγωνισμός που διοργανώνει το craftaholicsanonymous με θέμα συμπλήρωσε τη φράση "Ξέρεις ότι είσαι εθισμένος στα χειροποιήματα όταν....". Και ήταν τόσο περίεργο που σε μια μέρα ξεπήδησαν μπροστά μου τόσες πολλές απάντησεις...που είχαν σαν συνέπεια να συνειδητοποιήσω ότι αυτό το κάτι που ξεκίνησε από μια μικρούλα-τόση δα ανάγκη να περνάω ευχάριστα κάποια ελεύθερα απογεύματα γιγαντώθηκε, έγινε καθημερινή συνήθεια και εθισμός, που δεν με αφήνει ήσυχη κατά τη διάρκεια της νύχτας αλλά πολλές φορές ούτε κατά τη διάρκεια του ύπνου...
      Χόμπι, ανάγκη για δημιουργία, δραστηριότητα, εθισμός, πάθος, όπως και να το ονομάσω είναι κάτι  που άλλες φορές με ξεκουράζει και με ηρεμεί και άλλες φορές μου παίρνει το μυαλό και δεν με αφήνει να ησυχάσω παρά μόνο αν πιάσω στα χέρια μου να κάνω αυτό που σκέφτομαι...είμαι σίγουρη ότι το έχετε αισθανθεί οι περισσότερες που με διαβάζετε ...
... Εκείνο το Σάββατο, λοιπόν, ήταν η περίτρανη απόδειξη αυτού που τόσο καιρό έχω συνειδητοποιήσει....ότι είμαι αθεράπευτα παθιασμένη με το να φτιάχνω χειροποίητα πράγματα...Πως να εξηγήσει κάνεις αλλιώς τα  παρακάτω:

*ότι το πρωί (λίγο πριν ξεκινήσουμε) δεν βρήκα  πινέλο της προκοπής για να απλώσω το ρουζ αλλά μόλις την προηγούμενη μέρα είχα προμηθευτεί την καλύτερη σειρά πινέλων ζωγραφικής στην αγορά

*ότι στην τσάντα μου τώρα τελευταία πάντα κουβαλάω μαζί μου ένα μικρό νεσεσέρ με πένσες και χάντρες...γιατί ποτέ κανεις δεν ξέρει πότε θα βρει χρόνο για να σκαρώσει ένα κόσμημα....

*ότι  ανυπομονούσα τόσο πολύ να αξιοποιήσω τα υλικά που αγόρασα που ακόμα και στο μποτιλιάρισμα που συναντήσαμε αδράξα την ευκαιρία για να κάνω ένα κολιέ (που το χάρισε ο Νικόλας στη νονά του)


το κολιέ σκαρώθηκε όση ώρα κάναμε να φτάσουμε από Λαδάδικα Ικέα...
*ότι χάρηκα διπλά όταν είδα την Μαρία να φοράει την καρφίτσα από μαύρο φερμουαρ που της είχα κάνει... last year

στο παλτό της Μαρίας καρφιτσωμένη καρφίτσα από μαύρο φερμουάρ....last year

*ότι γενικότερα δεν θέλω να περνάει  μέρα που να μην βρίσκω αφορμή για να απασχολήσω τα χεράκια μου και το μυαλό μου...

*ότι έφτασα αποκαμωμένη σπίτι και δεν ήξερα πως και πότε θα οργανώσω το βουναλάκι από υλικά, που όσο πάει και μεγαλώνει....


εσείς αλήθεια πότε συνειδητοποιήσατε ότι είστε εθισμένη στα χειροποιήματα..
και ότι από αυτόν τον γλυκό εθισμό δεν έχετε καμιά διάθεση να απαλλαγείτε;;;
Φιλιά πολλά


ΥΓ. Το κλου του απογεύματος ήταν όταν το φερμουάρ της μπότας της Μαρίας πιάστηκε με το δέρμα....έβγαλα την πενσούλα μου και σε δυο δευτερόλεπτα είχαμε καταφέρει αυτό που παλεύαμε μισή ώρα !!!!! Είμαι craftoholic...πως να το κάνουμε!!!!

22 Φεβ 2012

Πρόσκληση για καφέ = ευκαιρία για δημιουργία !!!

            Προχτές η Κλαίρη και η κορούλα της, Άννα, μας κάλεσαν για καφέ...βρήκα ευκαιρία να ακονίσω τα ψαλίδια μου και να ετοιμάσω μια λιλά στέκα για την μικρούλα...η χαρά που έκαναν δεν περιγράφεται...η Κλαίρη με φίλησε τρεις τέσσερις φορές και η μικρή αυτο-θαυμαζόταν στο καθρέφτη...μου μετέδωσαν και εμένα τη χαρά τους...και για να δείτε πόσο όμορφο-κόριτσο είναι ορίστε και οι αποδείξεις....





Για να δείτε πως έκανα το λουλούδι πατήστε  εδώ
Πολλά φιλιά

20 Φεβ 2012

Η δική μας ιστορία θηλασμού και αποθηλασμού

       Πριν από δέκα μέρες περίπου ο Νικόλας και εγώ αποθηλάσαμε...Μετρήσαμε δυο χρόνια και σχεδόν δυο μήνες ενός υπέροχου ταξιδιού, που όμως έφτασε στο τέλος του για να δώσει τη θέση του σε άλλο... τα συναισθήματα μου με συνεπήραν τόσο πολύ (μάλλον έπαιξαν ρόλο και οι ορμόνες) που αν δεν τα εξωτερίκευα θα έσκαγα... θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας...όπως όλα όσα μου συμβαίνουν τώρα τελευταία...
      Αν θέλετε να διαβάσετε την ιστορία μας απλά πατήστε εδώ...ίσως βοηθήσω και κάποια άλλη μανούλα που έχει το ίδιο άγχος με εμένα!
Καλή εβδομάδα 

17 Φεβ 2012

"…έχω πολλά να σου πω, μα δεν το πάει η γλώσσα μου. Θα τα χορέψω το λοιπόν», Αλέξης Ζορμπάς

      Σήμερα το πρωί ξύπνησα αργοπορημένη και με ελαφρύ πονοκέφαλο...Πάνω στον πανικό μου για να μην αργήσω στη δουλειά φόρεσα τα ίδια ρούχα με χτες το βράδυ (μυρίζαν τσίκνα, καπνό και ανεμελιά...).Από τα μαλλιά μου ακόμα βγάζω κομφετί και στο πρόσωπο μου μπορεί να έχουν ξεμείνει υπολείμματα από τις χτεσινές μπογιές....
      Σε αντίθεση με προηγούμενες Τσικνοπέμπτες -που απλά βγαίναμε για να πούμε ότι βγήκαμε- επεράσαμε όμορφα...highlight της βραδιας  ήταν η προετοιμασία της στολής Jelly Belly...τα jelly belly είναι δημοφιλείς καραμέλες στην Αμερική και μοιάζουν με τα δικά μας τα λουκουμαδένια jelly pop...απλά τα αμερικάνικα είναι πολύ πιο μεγάλα (όπως οτιδήποτε γίνεται στην Αμερική....). Είναι ίσως η πιο φτηνή αποκριάτικη στολή EVER...κόστισε μόνο 10 Ευρώ...και με αυτό το ποσό κάναμε δυο στολές...βλέπετε είχα συνεταιράκι στην τρέλα την κουμπάρα μου, Σάσα...ή όπως μας φώναζαν χτες η  JELLY και η BELLY...το τι γέλια κάναμε την ώρα που ντυνόμασταν δεν περιγράφονται...μαζί μας γελούσαν και όλοι οι υπόλοιποι....τα μπαλόνια καθόντουσαν στα πιο απρόβλεπτα μέρη του σώματος....και μέχρι να βρούμε σωστό τρόπο να φορέσουμε τις σακκούλες τα κυνηγούσαμε στο δωμάτιο...
Μπάχαλο το κάναμε το σπίτι μέχρι να ετοιμαστούμε
Και το αποτέλεσμα ήταν ...ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ...αυτό όμως δεν είναι που θέλουμε στις Απόκριες;;;; Κάτι με το οποίο όχι απλά να γελάσουμε αλλά να ξεκαρδιστούμε...Αυτή η στολή μπορεί να έχει το μειονέκτημα...ότι σε δυσκολεύει κατά την επίσκεψη σου στην "καλλιόπη"...είναι όμως ιδανική για μια θεαματική είσοδο...όπως είπε και η Σάσα...όταν μπήκαμε στο μαγαζί σκορπώντας καραμέλες όλοι ενθουσιάστηκαν...ήταν ΤΕΛΕΙΟ!!!!


η Jelly και η Belly
Είχα- ούτε και εγώ δεν θυμάμαι- πόσα χρόνια να ντυθώ καρναβάλι...να φανταστείτε ακόμα και ο τόσο συγκρατημένος Ανέστης φόρεσε φουξ περούκα...

ψάχνοντας...για κομφετί
     Ήπιαμε ντόπιο κρασάκι και γευτήκαμε τα κρέατα που είχαν ετοιμάσει οι άνθρωποι της Πολιτιστικής Κίνησης και όταν η ορχήστρα ανέβασε το ρυθμό...όλοι ξεχυθήκαμε στην πίστα...γίναμε ένας κύκλος..Τα χέρια ενώθηκαν...τα πόδια έβγαλαν φωτιά...ο ιδρώτας άρχισε να κυλάει...και όλη η πίστα έγινε μια παρέα...χαμογελούσαμε ο ένας στον άλλο, τραγουδούσαμε σφίγγαμε τα χέρια...ο κύκλος δεν χαλούσε ακόμα και όταν η ορχήστρα έπαιζε καρσιλαμάδες και αντικρυστούς....ο χορός μας δεν ήταν απλώς παιχνίδι, ήταν μια τελετή που είχε καθολική συμμετοχή....ήταν η ανάγκη της ψυχής μας να μιλήσει μέσω του σώματος...και να πει όλα αυτα που μας καταδυναστεύουν τόσο καιρό...και με τον τρόπο αυτό να απαλλαχθεί για λίγη ώρα από αυτά...

        Χαζεύοντας τον κόσμο, να ξεδίνει χορεύοντας άλλος ντυμένος αγελάδα, άλλη ντυμένη χορεύτρια Καν Καν και άλλους με τα καθημερινά τους...σκέφτηκα την ξυνισμένη έκφραση του Σόϊμπλε  αν μπορούσε να μας δει από μια μεριά ...που να μας καταλάβει τους μεσογειακούς λαούς ένας Βαυαρός....που να νιώσει ότι  με αυτόν τον τρόπο εξομολογούμασταν ο ένας στον άλλο την πίκρα μας για το σκηνικό που επικρατεί στη χώρα (πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό), την αγωνία μας για το τι θα ξημερώσει, την ελπίδα μας για ένα καλύτερο αύριο...γιατί ο χορός γενννήθηκε από την ανάγκη να πούμε αυτό που δεν λέγεται, από την ανάγκη να γνωρίσουμε, να έρθουμε πολύ κοντά σε σχέση με τον άλλο.
   Στο βιβλίο «Βίος και πολιτεία του ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ» ο Καζαντζάκης γράφει για τον ήρωα του: «Ένας δαίμονας είναι μέσα μου και μου φωνάζει χόρεψε, έτσι ξεπλαντάζω. Μια φορά που πέθανε το παιδί μου σηκώθηκα πάλι και χόρεψα. Οι άλλοι είπαν «τρελάθηκε ο Ζορμπάς». Μα εγώ ήξερα πως αν δε χόρευα εκείνη τη στιγμή θα τρελαινόμουνα». Έτσι τον πρόσταζε η ψυχή του να εκδηλώσει τον πόνο του. Γιατί όπως το νερό και η αναπνοή είναι απαραίτητα για την επιβίωση μας άλλο τόσο απαραίτητο είναι και η ψυχή να ξεδίνει. Κάθε Έλληνας κρύβει μέσα του ένα Ζορμπά, που δεν θέλει και πολύ να φανερωθεί..."να δώσει ένα σάλτο, τα πόδια και τα χέρια του να γίνουν φτερούγες...Γιατί ο χορός αυτός του Ζορμπά ήταν όλο πρόκληση, πείσμα κι ανταρσία. Θαρρείς και φώναζε: ‘Τι μπορείς να μου κάμεις, Παντοδύναμε; Τίποτα δεν μπορείς να μου κάμεις να με σκοτώσεις μονάχα. Σκότωσέ με, καρφί δε μου καίγεται έβγαλα το άχτι μου, είπα ό,τι ήθελα να πω  πρόφτασα και χόρεψα και πια δε σ’έχω ανάγκη...Έβλεπα το Ζορμπά να χορεύει κι ένιωθα για πρώτη φορά τη δαιμονικιάν ανταρσία του ανθρώπου, να νικήσει το βάρος και την ύλη, την προγονική κατάρα. Καμάρωνα την αντοχή του, τη σβελτέτσα, την περηφάνια κάτω στην αμμουδιά τα ορμητικά κι αντάμα περίτεχνα πατήματα του Ζορμπά χάραζαν την εωσφορική ιστορία του ανθρώπου.» . Έτσι και εγώ  έβλεπα τους άλλους να χορεύουν και εισέπρατα την επιθυμία τους να νικήσουν την κακιά ενέργεια που σαν νέφος έχει συμπυκνωθεί πάνω από τα κεφάλια μας...και ταυτόχρονα τους καμάρωνα...για το πείσμα που έχουν σε βάρος όλων όσων τους καταδυναστεύουν....για το ότι στο απόγειο της μέθεξης τους δεν του καιγόταν καρφάκι για το PSI και την έκτακτη χρεωκοπία...
        Ο χορός του Ζορμπά συμβολίζει έναν ολόκληρο λαό, τον ελληνικό... που είναι πνεύμα ελεύθερο, ανεξάρτητο και ανυπότακτο, απελευθερωμένο από τις κοινωνικές συμβάσεις, και μολονότι διαθέτει ελάχιστες "γραμματικές γνώσεις" (που στην εποχή μας μεταφράζετε σε τεχνολογική γνώση), είναι ευφυής, εύστροφος, με πρωτότυπες ιδέες, συχνά φιλοσοφικού περιεχομένου και λίγο τυχοδιώκτης..που στα δύσκολα αν δεν εκφράσει εκτός από τη χαρά του και  το παράπονο/ πόνο/ αγανάκτηση/ στεναχώρια/ πίκρα/ απογοήτευση του με χορό θα τρελαθεί...
        Σας εύχομαι ένα όμορφο Σαββατοκύριακο 

16 Φεβ 2012

Βρέχει...βραβεία...και εύκολες αποκριατικές στολές!

H Ειρήνη και τα χειροποιήματα της μου χάρισαν το βραβείο "I love music and I love your blog"
       Ευχαριστώ πολύ φίλη...κυρίως που με σκέφτεσαι....κάθε φορά...Και εγώ αγαπώ τα χειροποιήματα σου!!!! Πέντε αγαπημένα τραγούδια (που όμως είναι ακόμα πιο πολλά και κάθε φορά συμβαδίζουν με τη διάθεση μου) είναι
          ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ-Αύγουστος
ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ-Εγώ σ' αγάπησα εδω Τσαλιγοπούλου
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ-Η μπαλάντα των αισθήσεων 
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΤΣΑΚΑΛΟΣ-Γιατί τα μάτια σου εγώ έχω φιλήσει 
και για το τέλος (ένεκα της μέρας) το Soundtrack από το Λαδί Πασούμι


Η Ρένα και τα... συρτάρια της μου χάρισαν αυτό το βραβείο...

και έχω να της πω (ακόμα μια φορά) ότι και εγώ αγαπώ το μπλογκ της...αγαπώ τη θετική της ενέργεια, αισιοδοξία και αύρα που κατακλύζει την μπλογκογειτονιά κάθε φορά που κάνει ανάρτηση...αγαπώ την αστείρευτη φαντασία της και το γεγονός ότι μας ενθαρρύνει, ιντριγκάρει, παρακινεί  κάθε φορά να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας...
Τα βραβεία τα αφιερώνω με πολύ αγάπη
*στην Κατερίνα και τον Πανταζή (ίσως λίγο πιο πολύ στην Κατερίνα)...

*στην Φιλία....

*στην Εβίτα...

*στην Λαμπρούκα...
 και
*στην Χαρά...ελπίζω να βαίνουν όλα καλώς...

         Σήμερα που είναι Τσικνοπέμπτη...σε πείσμα του ΔΝΤ θα βγούμε έξω-αν και εμείς κατά παράδοση δεν την γιορτάζουμε (γιατί γίνεται πατείς σε πατω και ποτέ δεν ευχαριστιόμαστε)... και επιπλέον θα ντυθούμε και καρναβάλια (λες και δεν είμαστε όλο το χρόνο, αλλά λέμε τώρα)...Μπορεί να μας τα πήραν όλα (ή τουλάχιστον να έχουν τέτοιες βλέψεις) αλλά δεν θα μας τρελάνουν αυτοί...ΕΜΕΙΣ θα τους τρελάνουμε...Δεν θα πεθάνουμε ΠΟΤΕ κουφάλα νεκροθάφτη (βλ. Σόιμπλε, Μέρκελ, Σαρκοζί και ουτω καθεξής)...
      Σας αποχαιρετώ με έξυπνες και φτηνές λύσεις για στολές που γίνονται σε δέκα λεπτά με πράγματα που όλοι έχουμε στο σπίτι...αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση, λέμε......
Τα cup cake είναι πολύ στη μόδα
 με λίγο χαρτόνι και πολύ βαμβάκι θα είστε έτοιμοι... για να σας κάνουν μια μπουκια..
το μόνο που θα χρειαστείτε είναι μια ροζ (ή άσπρη) περούκα

εγώ πάλι κανόνισα να ντυθώ σήμερα (φωτογραφίες αύριο)
γιγάντια σακκούλα με ζαχαρωτά...γιαμι γιάμι...
μερικά μπαλόνια, μια μεγάλη πλαστική σακκούλα και πολλές κορδέλες....
αν θέλετε κρεμάστε και μερικές καραμέλες....

      Αν έχετε καλάθι απλύτων που να έχει χαλάσει, προτού το πετάξετε...φορέστε το...Must το μαντήλι στο κεφάλι, που προδιαθέτει τον άλλο ότι είναι η μέρα της μπουγάδας...

 χαριτωμένο βρήκα και αυτόν τον κροκόδειλο αλλά δεν βρήκα χαρτόκουτα στο κατάλληλο μέγεθος...

Όπου και αν κανονίσατε να πάτε...
Σε κέντρο διασκέδασης ή στο σπίτι
με όποιον και αν είστε..
με μεγάλη παρέα ή όχι,
όπως και αν διασκεδάσετε...
με χορό ή συγκαθιστοί
εύχομαι να έχετε ένα όμορφο βράδυ...
Τσικνιστά φιλιά

14 Φεβ 2012

Happy happy Valentine' s Day-2012

Και κάπως έτσι ξεκινούν όλα....







Καλά να χαρείτε με τους αγαπημένους σας κορίτσια...σήμερα και όλο το χρόνο!
Φιλιά πολλά

12 Φεβ 2012

Το πρώτο μας μπαλνταφάν...

       Μην σας ξεγελά ο τίτλος εξακολουθώ να έχω τις μαύρες μου και τις μιζέριες μου, να νιώθω οργή και θυμό, απογοήτευση και πίκρα, προβληματισμό για το μέλλον...διαβάζω τα μηνύματα σας, τις αναρτήσεις σας και συμφωνώ σε όλα όσα γράφετε αλλά περισσότερο με αυτά που πολλές φορές δεν γράφετε...προσπάθησα πολλές φορές να σχολιάσω αναρτήσεις σας που αφορούν την κρίση και κάθε φορά καταλήγω να σβήνω το μακροσκελές μήνυμα που έγραψα...έχει τόσες πολλές παραμέτρους αυτό το θέμα, αγγίζει με τον ίδιο αλλά συνάμα με τόσο διαφορετικό τρόπο τις ζωές όλων μας...Βρίζω όποτε ανοίγω τηλεόραση και πέφτω σε δελτίο ειδήσεων (και δη σε μούρη πολιτικάντη)...μονολογώ κάποιες φορές...άλλες με πιάνουν τα κλάματα μπροστά σε εικόνες πρωτόγνωρες για την Ελλάδα μας...δεν είναι δυνατόν να ήταν τόσοι πολλοί και να μην τους βλέπαμε...απλά να τους προσπερνούσαμε...νομίζω ότι πληθαίνουν μέρα με τη μέρα...προσπαθώ όμως να μην με πάρει από κάτω...είπαμε το ποτήρι ΘΑ το  βλέπουμε σχεδόν πάντα μισογεμάτο...το σίγουρο είναι ότι πρέπει να οργανώσουμε αλλιώς τη ζωή μας...να ανασυγκροτηθούμε...να θέσουμε καινούργιες προτεραιότητες, να μειώσουμε τις ανάγκες μας....να βρούμε νέους τρόπους να γεμίζουμε τα κενά...αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεχόμαστε την ήττα μας και συμβιβαζόμαστε στο νέο τρόπο ζωής που θέλουν να μας επιβάλλουν...προς το παρόν θέλω να κάνω μια μικρή παύση...να αποστασιοποιηθώ....να συνειδητοποιήσω καταρχήν αυτό που ζούμε...και να προετοιμαστώ....για την επίθεση...ελπίζω και όλοι μας...
      Και ενώ ο κόσμος καίγεται...έφτασαν και οι Απόκριες...ξεκίνησαν τα μπαλνταφάν...τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα να μιζεριάζουν...ήδη τα μεγαλύτερα από τον Νικόλα έχουν τις κεραίες τους τεντωμένες και προσπαθούν να καταλάβουν γιατί ξαφνικά κατσούφιασαν οι μεγαλύτεροι... τα παιδιά όμως θα είναι πάντα παιδιά και θα πρέπει να ζουν όπως τους αρμόζει....ανέμελα ανέφελα...Για αυτόν τον λόγο δεν μπόρεσα να αρνηθώ κάλεσμα σε Κυριακάτικο μπαλνταφάν για χάρη του...και εννοείται χρειαζόμασταν επειγόντως στολή....Ο περσινός Πήτερ Παν δεν μας κάνει πια...Και ήθελα κάτι που να μπορεί να ταυτιστεί και να μην αρνηθεί να το φορέσει (έχουμε και άποψη βλέπετε)...Σκέφτηκα να τον ντύσω αγρότη...και επειδή θα συνόδευε την βαφτιστήρα μου επιβαλλόταν να έχει και όχημα...Εχετε καιρό να δείτε ένα από την αφεντιά μου;;;;....ναι, καλά το καταλάβατε του έφτιαξα μια στολή τρακτέρ.....
         Πήρα από το μινι μαρκετ ένα χαρτοκιβώτιο...
Συμβουλή :προτιμήστε κουτιά χωρίς πολλά γράμματα και σχέδια και όχι από ανακυκλώμενο χαρτί (για να είναι πιο γερά)....Βάψτε το με σπρει για ομοιόμορφο αποτέλεσμα...εγώ δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω ούτε το ένα ούτε το άλλο...για αυτό πρώτα το πέρασα όλο με χαρτοταινία (για να είναι πιο στέρεο) και μετά με αλευρόκολλα έκανα πρώτα μια στρώση με εφημερίδες (σαν την κατασκευή της πινιάτα) και μετά μια στρώση με λευκό χαρτί...


το έβαψα πράσινο

*με χαρτόνια έκανα τις ρόδες....στις μεγάλες από πίσω κόλλησα πιάτο μιας χρήσης για αποτέλεσμα 3D
*ένα ρολό απο χαρτί υγείας κόπηκε στη μέση και μετατράπηκε σε εμπρόσθιους προβολείς
*ένα καπάκι από κουτί παιδικών παπουτσιών βάφτηκε για να κολληθεί στην μούρη του τρακτερ
*από μια μπομπονιέρα έκανα την εξάτμιση
*πινακίδες κυκλοφορίας (που από ότι πληροφορήθηκα γράφουν τον νομό από όπου είναι το τρακτέρ και ένα αριθμό ....στην προκειμένη το 2009 γιατί τότε γεννήθηκε ο Νικόλας.....


*το τιμόνι το είχαμε από ένα παλιό παιχνίδι του Νικόλα...η πρώτη μου σκέψη όμως ήταν να το κάνω με φελιζολένιο στεφάνι
*δυο τιράντες από μαύρη τσόχα...για να μην κουράζεται ο αγρότης μου όταν κουβαλάει το όχημα του






τζην παντελόνι, καρώ πουκάμισο και γιλέκο φουσκωτό....ψάθινο καπέλο για να μην μας τρώει ο ήλιος και ένα φουλάρι για αμερικανιά....αξυρισιές και ο αγρότης μου είναι έτοιμος για το μπαλνταφάν....


....μια σακκούλα γεμάτη με σερπαντίνες και κομφετί....και φύγαμε....
ποιος είπε ότι η χαρά δεν μπορεί να βρεθεί στα απλά πράγματα;;; στην ουσία μόνο εκεί βρίσκεται...αρκεί να έχεις τα μάτια ανοιχτά για να την δεις...
Φιλιά πολλά

ΥΓ.1 Ολοκληρωμένη φωτογραφία στάθηκε αδύνατο να τον βγάλω....σαν τον πατέρα του έχει αλλεργία σε φακούς και δημοσιότητες...



8 Φεβ 2012

Στο ίδιο έργο θεατές...

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ
 Έδώ και καιρό είμαστε στο ίδιο έργο θεατές....μια φορά το μήνα δηλαδή  όταν έρχονται οι τροϊκανοί για την επιθεώρηση και διαπιστώνουν ότι τίποτα δεν έχει προχωρήσει, τίποτα δεν έχει γίνει...και αποφασίζουν χωρίς εμάς για εμάς (μα πάνω από όλα σε βάρος μας) νέα μέτρα -που μου θυμίζουν τα Δρακόντεια- υποθηκεύουν σε μια νύχτα τις ζωές της γενιάς μας αλλά και των επόμενων γενιών...πλέον μπορώ να το πω και ανοιχτά...αυτό που ζούμε είναι ένας άτυπος πόλεμος...ένας πόλεμος νεύρων...που όμως έχει πολλές παράπλευρες απώλειες....και αυτό που δεν μπορεί να μου εξηγήσει κανείς είναι τι έχουν αποφερει όλα αυτά τα μέτρα...που έχουν οδηγήσει...μόνο από τον οικογενειακό μας προϋπολογισμό...έχουν φύγει πολλές χιλιάδες ευρώ....έχουν πάει κάπου όλα αυτά...ή απλά προσπαθούμε ανεπιτυχώς να γεμίσουμε ένα βαρέλι χωρίς πάτο;;;;
Με αυτά και με εκείνα κάθε μέρα που περνάει νιώθω λίγο πολύ σαν τον Νικόλα....
     που όποτε έρχεται η ξαδελφούλα του να παίξουν μαζεύει γύρω του όλα τα παιχνίδια  και ταμπουρώνεται πίσω από ένα μεγάλο μαξιλάρι κοιτώντας με βλοσυρό βλέμμα οποίον κοτάει να τον πλησιάσει...έτσι και εγώ έχω ταμπουρωθεί κρατώντας αγκαλιά όλους όσους αγαπώ και κοιτώ βλοσυρά μην έρθει κανείς και μου πάρει τίποτα....
       που συχνά πυκνά πηγαίνει στο πιο σκοτεινό σημείο του σπιτιού  και με μια κίνηση του χεριού του και ένα επιβλητικό "Φύγε" διώχνει τον κακό λύκο...λες και μόνο στο σκοτάδι κρύβονται οι λύκοι, λες και οι λύκοι είναι οι μόνοι κακοί στην ιστορία...η αλήθεια είναι ότι εκεί έξω υπάρχουν λύκοι πολύ πιο τρομεροί από τους πραγματικούς και μακάρι να ήταν το ίδιο εύκολο με μια κίνηση να διώξω και εγώ όλη την ανασφάλεια που μου πονοκεφαλιάζει το κεφάλι και δένει κόμπο το στομάχι μου....
       που όταν η γιαγιά του προσπαθεί να τον μπουκώσει με την τελευταία μπουκιά φαγητού (τη μανία και αυτή)  εκείνος αρνείται πεισματικά λέγοντας "Πατέ"...έτσι και εγώ έχω βαρεθεί να με μπουκώνουν λόγια και υποσχέσεις, έχω βαρεθεί να πληρώνω ΑΔΙΚΑ χαράτσια...ΠΑΤΕ...λέω και εγώ...(μάταια όμως και ο Νικόλας μπουκώνεται και εγώ πληρώνω...)
    που όταν προσπαθούμε "για το καλό του" να του βάλουμε φυσιολογικό ορό στη μύτη μήπως και ξεμπουκώσει εκείνος χτυπιέται πεισματικά...εγώ τουλάχιστον το κάνω μόνο με γνώμονα το δικό του καλό...αυτοί που κυβερνούν τις τύχες μας το κάνουν βάσει του κοινού καλού;;;; Δεν νομίζω...ένας λαός έρμαιο...ένας λαός που έφταιξε αλλά είναι ανάγκη να πληρώσει τόσο μεγάλο τίμημα;;;
    
 Στο ίδιο έργο θεατές....εσύ και εγώ ...
και το χειρότερο είναι ότι το έργο αυτό -του παραλόγου-δεν μας αρέσει, 
δεν έχουν σκοπό να το κατεβάσουν, 
δεν έχει happy end,
η άποψη του σκηνοθέτη είναι ψυχαναγκαστική
 και οι ηθοποιοί (εμείς δηλαδή) μαριονέττες....
       Μέσα σε αυτό το κλίμα δεν είναι να απορεί κανείς γιατί μου λείπει η διάθεση να κάνω πράγματα που άλλοτε με ευχαριστούσαν, με ηρεμούσαν και μου ξεκούραζαν το φουρτουνιασμένο μου μυαλό...το ίδιο όμως νιώθω ότι συμβαίνει και με εσάς....δεν υπάρχει ανάρτηση που να μην αναφέρεται σε αυτό που ζούμε....αγαπημένα μπλογκ κατεβάζουν ρολά...και μέσα σε όλα με την υπογραφή της σύμβασης με την ACTA...θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές φίμωσης και περιορισμό του ελεύθερου λόγου...με άλλα λόγια θα ξαναμπούμε στο γύψο...

Σας χαιρετώ με τους στίχους που συνέχεια ανακυκλώνονται στο μυαλό μου...
"Ό,τι ακούω να ακούς μέσα σε κόσμους μυστικούς
θ' ανακαλύψεις μια πατρίδα ξεχασμένη
παραδομένη στους καιρούς και σε πελάτες πονηρούς
σε συμπληγάδες μια ζωή παγιδευμένη

Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας

Σενάριο χωρίς πλοκή της ιστορίας εμπλοκή
αυτά τα χρόνια που χρεώθηκες να ζήσεις
με ποια τραγούδια να σωθείς με ποιους δικούς σου να βρεθείς
και ποιαν αλήθεια τώρα πια να μαρτυρήσεις
.....
Στο ίδιο πάντα σκηνικό και στης ψυχής τον πανικό
απόψε πνίγομαι χρειάζομαι αέρα
θέλω ν' αρχίσω από δω αλλιώς τα πράγματα να δω
 να πω στον κόσμο μια δική μου καλησπέρα..."
ΥΓ.Με τις γκρίνιες μου και τις μιζέριες μου, με τις καλές μου μέρες αλλά και τις κακές...
όχι δεν θα γλυτώσετε εύκολα από εμένα...

3 Φεβ 2012

Βραβείο!!!


     Η Ρένα (Δια χειρός) μου έκανε την τιμή χαρίζοντας μου το παρακάτω βραβείο...


      Σημαίνει πολλά για μένα και το βραβείο αυτό καθαυτό αλλά και το ότι μου το έδωσε μια φιλή blogger που θαυμάζω απεριόριστα...

Σειρά μου, λοιπόν, να απαντήσω στις κάτωθι ερωτήσεις....
      *Το αγαπημένο μου τραγούδι : Αύγουστος του Παπάζογλου..."θα πάω και ας μου βγει και σε κακό" νομίζω ότι θα με σημαδεύει μια ζωή...

       *Το αγαπημένο μου γλυκό: οτιδήποτε έχει σοκολάτα

      *Αυτό που με ενοχλεί:  το αίσθημα ανασφάλειας και αδικίας, η σκέψη των άστεγων...και των παιδιών που τους λείπουν βασικά πράγματα...φαγητό...ζεστό σπιτικό...αγάπη....

       *Όταν είμαι αναστατωμένη: αποσυντονίζομαι παντελώς....κατεβάζω διακόπτες...και όταν επανέρχομαι φέρνω τον κόσμο τα πάνω κάτω....όχι ότι καταφέρνω σπουδαία πράγματα....

        *Το αγαπημένο μου κατοικίδιο: κάποια στιγμή θα πάρουμε σίγουρα ένα σκυλάκι....αλλά επειδή θέλουμε να είμαστε υπεύθυνοι...και δεν ξέρουμε αν θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα και στις υποχρεώσεις....όλο το αναβάλλουμε....

          *Μαύρο ή άσπρο: τις περισσότερες φορές άσπρο αλλά τώρα τελευταία όλο και πιο πολύ μαύρο...μαύρες σκέψεις...μαύρα ρούχα....μαύρη διάθεση....

           *Ο μεγαλύτερος φόβος μου: είναι αυτός που βιώνω σήμερα...να μην ξέρω τι θα φέρει το αύριο...

            *Στάση ζωής: το ποτήρι είναι σχεδόν πάντα μισογεμάτο... 

           *Τελειότητα είναι: να ζούμε σε ένα καθαρό περιβάλλον, να υπάρχει αξιοκρατία και κράτος πρόνοιας, όχι άλλοι άστεγοι και νεόφτωχοι, να υπάρχουν δουλειές...και εγώ να τρώω γλυκά χωρίς να παχαίνω....

          *Ένοχη απόλαυση: ταξίδι με τους αγαπημένους μου που θα περιλαμβάνει βόλτα στα μαγαζιά για τρελό shopping και ψαγμένο φαγητό... 


ΚΑΙ 7 ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ

1. Έίναι τρελά επικίνδυνοι (και ανίκανοι) αυτοί που μας κυβερνούν...είναι δυνατόν να εξισώνουν πετρέλαιο θέρμανσης με πετρέλαιο κίνησης να ανεβάσουν το ΦΠΑ σε όλα τα είδη, να μην προλαβαίνουμε να πληρώνουμε χαράτσια ΚΑΙ να μας μειώνουν το μισθό στο μισό;;;

2 ."Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει. (Νίκος Καζαντζάκης)"...για αυτό σε παρακαλώ Θεε μου μη μου δώσεις όλα όσα μπορώ να αντέξω... 

3.Του χρόνου να θυμηθώ να βάλω ξυλόσομπα!


4. Μήπως όμως να βάλω από φέτος  ;;;


5 . Ότι δεν συνέβη ποτέ είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά...Νίκος Καζαντζάκης

 

6 "....Χάρη σ' αυτή την ουτοπία (η πεποίθησή των Ελλήνων του εξωτερικού, ότι κατάγονται από τον Πλάτωνα και τον Περικλή, μπορεί ίσως να είναι μια ουτοπία, μια αυθυποβολή χιλιετιών, όμως αυτή η αυθυποβολή, γενόμενη πίστη), ασκεί μια γόνιμη επίδραση στη νεοελληνική ψυχή) επέζησαν οι Έλληνες. Μετά από τόσους αιώνες εισβολών, σφαγών, λιμών, θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί.
Όμως η ουτοπία, που έγινε πίστη, δεν τους αφήνει να πεθάνουν.

H Ελλαδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα. " Νίκος Καζαντζάκης (για τους Έλληνες του εξωτερικού)...
Ας πιστέψω αυτήν την ουτοπία (ας γραπωθώ από αυτήν) για να μην χάσω την ελπίδα...ότι τα πάντα χάθηκαν...

7.  δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο....πάω να απασχολήσω το μυαλό μου δημιουργικά...μέχρι να με πιάσει πονοκέφαλος...
 Φιλιά πολλά